Dementie en het leven
Tovertafel prikkelt bewoners woonzorgcentrum 
In woonzorgcentrum Sint-Elisabeth (Duffel) kunnen demente bewoners binnenkort gebruikmaken van de tovertafel.
Het doel is hen daarmee uit hun cocon van passiviteit te halen en om ze in beweging te brengen.“De tovertafel is eigenlijk een projector die verschillende bewegende beelden op een tafel projecteert. Een infraroodsensor detecteert je handen op de tafel. Zo kan de deelnemer bijvoorbeeld herfstblaadjes van tafel vegen, visjes verjagen, een bal overtikken of vlinders laten wegfladderen”, zegt de Mechelse Mary-Ann Vanderpoorten, de Belgische medewerkster van de Nederlandse producent Active Cues.
Lees dit artikel verder op de website van de Gazet van Antwerpen
Mooie reportage: Dementie aanvaarden heeft heel lang geduurd
Emilienne heeft aan Tinne, de dj van "Iedereen beroemd", een plaatje gevraagd voor haar dementerende man François: "Ik ben zo eenzaam zonder jou" van Will Tura. Wat volgt is een pakkend portret van twee mensen die van elkaar houden en er zijn voor elkaar, ook in moeilijke tijden.
Bekijk deze mooie reportage op de website van De Redactie
Reportage van Koppen: Als je partner dement wordt ...
Ons land telt zo’n 170.000 mensen met dementie. En dat cijfer zal de komende decennia maar liefst verdubbelen door de vergrijzing. 7 op de 10 mensen met dementie worden thuis verzorgd, meestal door hun partner. Maar hoe blijf je het geduld opbrengen om te zorgen voor iemand die steeds minder onthoudt? En waarom bestaat er in ons land amper begeleiding voor die partners? Een man uit het Oost-Vlaamse Deurle ging er begin juli onderdoor, hij doodde zijn demente echtgenote en daarna zichzelf.
Bekijk hier de reportage op de website van één
Mooie FILM waar dementie aan bod komt: Key House Mirror
In deze Deense film (regie: Michael Noer) is een vrouw te zien Lily, die samen met haar man Max woont in een verpleeghuis. Met hem is door beroertes nauwelijks nog contact mogelijk. Lily zorgt voor hem, maar verlangt ook naar intimiteit en intermenselijk contact. Als ze stiekem in de keuken van het verzorgingshuis een appeltaart gaat bakken voor de verjaardag van Max, ontmoet ze Eric, een levendige man waar het meteen mee klikt. Hij blijkt naast hen te wonen en is een parkinson patiënt.
Er ontstaat een liefdesrelatie. beiden genieten ze van elkaar, van samen dingen doen en van dromen over naar Parijs gaan. De andere bewoners kijken
argwanend naar wat er zich tussen hen ontstaat. Ook Lilys dochter Katrine wil er niet van weten. Ze maakt zich zorgen over haar moeders geheugen. Dan blijkt in een aantal pijnlijke scenes, dat daar inderdaad gaten in vallen.
‘Key House Mirror’, waarin hoop en tragedie stuivertje wisselen, is zowel hartverwarmend als oprecht en confronterend, en zet aan tot het stellen van vragen. Aanvankelijk is de belangrijkste vraag: mag je, zoals Lily, als je man een kasplantje is voor je eigen geluk gaan? In de tweede helft van de film doemt een andere vraag op: hoe is het om je bewust te zijn van het feit dat je geheugen je steeds meer in de steek laat? Lily’s keuzes in het laatste stadium van het leven zijn voor velen heel begrijpelijk; anderen zullen het veroordelen. Kon ze nou niet even wachten tot Max zou komen te overlijden?